Günlük Yürüyüşleri Potasında Eriten Deparlar

                                                      ► Can Gox - Melancholy Man ♫

    Eskiden bu kadar ivedî, bu kadar hoyrat  değildin sevgili vakit. Sıkılırdık, ''Geçse.'' derdik. Anlık da olsa söylerdik, söylenirdik. Zirâ tuzlu kahveyi sessizce yudumlayan bir damat adayı perverdeliği mevcuttu sende.

    Aynı değil miydin? Yoksa biz mi farklıyız artık sevgili vakit? 

    Hoş, hiç uyuşamadık seninle. De... Ne senin aklına gelirdi bana yetmeyeceğin, ne de benim tahâyyülüm olabilirdi seni erken yakalayacağım.

    Bütün gün otursam, günlerce boş olsam, hiçbir şey yapmasam bile geçip gider oldun çabucak. Sana nankör cümleler kuramaz oldum artık sevgili vakit. 

    Ne yaşlanıyorum hissimden şu yakınmalarım ne de günümü yaşayamıyorum derdinden. (Bu ne...ne kalıbı harikûlade etkili, insanı hemen Montaigneleştirebilir, bahtımız benzemesin.) İçimdeki boşluk, tavan arasında cirit atan fareler gibi; ekran parazitleri, çocukları korkutan reklâmlar gibi.

-Küçükken ellerini yıkamayan çocukların hazin sonunu gök gürültüsüvâri sesler arasında anlatan jingleları hatırlar mısın? (Another Brick In) the Wall'un kıyma yapılan çocuklarından bile beterdi.

    Artık, '' Kendim için yapmak istediklerimi erteliyorum.'' düşüncesinden çok ''Sevdiklerimi daha fazla sevmek istiyorum, sevmeye daha çok zamanım olsun.'' düşüncesi zihnimi meşgul eden. 

    Öyle hızlısın ki artık; eskiden beş yıl önce yazdığıma çizdiğime bakıp kendimi alaya alırken şimdi iki hafta, iki gün, iki dakika önceki ''ben'' i sevmiyorum. Hissedemiyorum bir duyguyu en derininden cânım vakit.

    Ya da...

    Ya da her şey beynime bir ok gibi saplandıkça nakış nakış işleniveriyor anında, ruhumda sofralar kuruveriyor hepsi tepsi tepsi.

    Bugünün işini hep yarına bırakmış gibiyim.

    Bugün tamamlasam da her şeyi; yerli yerinde, saati saatine yapsam da eksik, yarını yok. 

    Günlük yürüyüşlerimin senin deparında kayboluşu bu. 

    Belki de bazen ruhum kokuşmuş.